บทส่งท้าย

ถึง...นกทุกตัวบนท้องฟ้า

 ถามเจ้านกน้อย  เจ้าจักมีปีกไว้เพื่ออะไร  ถ้ามิใช่มีไว้เพื่อโบยบิน    ยามเจ้าเดินทาง
 ถามเจ้านกน้อย  เจ้าจักมีปีกไว้เพื่ออะไร  ถ้ามิใช่มีไว้เพื่อโอบคลุม   ยามเจ้าเหน็บหนาว
 ถามเจ้านกน้อย  เจ้าจักมีปีกไว้เพื่ออะไร  ถ้ามิใช่มีไว้เพื่อซุกหัวนอน  ยามเจ้าเหนื่อยล้า
 บอกเจ้านกน้อย ฟ้านั้นกว้าง ทางนั้นไกล เกินกว่าปีกเจ้าจะบินไปถึงสุดขอบฟ้า

ฉันเข้าใจดีว่า การโบยบิน เป็นความรื่นรมย์ในชีวิตอย่างหาที่สุดมิได้

แต่ฉันก็พบว่า ความสุขที่แท้จริง มิใช่การบิน       

ตรงกันข้าม ความสุขที่แท้จริง คือการหยุดโบยยิน แล้วลดปีกร่อนถลาลงสู่รังรัก
เพราะที่นั่นคือที่ที่เจ้าควรอยู่ที่สุด
 เพราะบ้านคือ...ที่ที่อบอุ่นและปลอดภัย 

 เพราะบ้านคือ...ที่พักของหัวใจ

เพราะถ้าเจ้าไม่พัก หรือไม่มีที่พัก เจ้าจะไม่มีวันพบกับ...ความสงบ